,,Ég er ekki að grínast"

Ef veitt væru verðlaun fyrir auglýsingu kosningabaráttunnar sem nú stendur hlytu þau verðlaun að falla Ómari Ragnarssyni og Íslandshreyfingunni í skaut.

Í Morgunblaðinu í gær, sunnudag, birti hreyfingin auglýsingu með mynd af ábúðarfullum formanni sínum undir yfirskriftinni:

,,Ég er ekki að grínast"

Það hlýtur að teljast til nokkurra tíðinda að stjórnmálaflokkur sem býður fram til Alþingis þurfi að eyða stórfé á lokaspretti kosningabaráttunnar í auglýsingu sem hefur það að markmiði að sannfæra kjósendur um að framboðið sé ekki grín!  Skoðanakannanir undanfarna daga veita reyndar vísbendingu um að full ástæða hafi verið fyrir Ómar og Margréti Sverrisdóttur að benda kjósendum á þessa staðreynd.

Það breytir því hins vegar ekki að auglýsingin er óborganleg.

Sigurður Kári.

Varnir, öryggi og björgunarmál

Á DÖGUNUM undirritaði utanríkisráðherra fyrir Íslands hönd samninga við Dani og Norðmenn um samstarf á sviði öryggis-, varnar- og björgunarmála í Norður-Atlantshafi og við Ísland á friðartímum. Samstarf þessara vinaþjóða er mikið fagnaðarefni enda er það frumskylda ríkisvaldsins að tryggja öryggi borgaranna.

Það vekur hins vegar óneitanlega mikla furðu að í kjölfar þess að slíkt samkomulag næst skuli formaður og frambjóðendur Vinstri grænna stíga fram og finna þessu samstarfi allt til foráttu, ekki síst þegar litið er til þess hvaða hagsmuni þessu samstarfi er ætlað að verja.

Áskorun um samstarf

Sjálfur hef ég í störfum mínum á þessu kjörtímabili lagt mikla áherslu á samstarf Íslands í öryggis-, varnar- og björgunarmálum við grannríki okkar. Sem formaður Íslandsdeildar Þingmannaráðstefnunnar um Norðurskautsmál hafði ég forystu um áskorun ráðsins til ríkisstjórna aðildarríkjanna, Bandaríkjanna, Rússlands, Kanada, Norðurlandaþjóðanna og Evrópusambandsins, um að starfa saman að eftirlits- og björgunarmálum í Norður-Atlantshafi.

Brottför Bandaríkjahers

Tildrög þess að ég lagði til að slíkri áskorun yrði beint að ríkisstjórnum landanna við Norður-Atlantshaf voru brottför Bandaríkjahers af Miðnesheiði. Þó svo að herstöðvaandstæðingar hafi fagnað brottför bandaríska hersins frá Keflavík þá snerist viðvera þeirra ekki einvörðungu um varnarviðbúnað á Íslandi, heldur höfðu Bandaríkjamenn einnig með höndum mikinn öryggis- og björgunarviðbúnað á hinu mikla hafsvæði í kringum landið. Ég hef bent á það í ræðu og riti að þrátt fyrir að ríkisstjórn Íslands áformaði að bæta herskipi, herþyrlum og öðrum búnaði við þann sem fyrir var hjá Landhelgisgæslunni myndu Íslendingar einir aldrei geta sinnt því hlutverki sem Bandaríkjamenn hafa sinnt á síðustu áratugum. Þannig væri ljóst að ríkisstjórn Íslands myndi ekki geta tryggt allan þann tæknibúnað sem Bandaríkjamenn höfðu yfir að ráða vegna eftirlits- og björgunarmála í Norður-Atlantshafi. Þannig væri ljóst að Íslendingar gætu ekki lagt til eldsneytisflugvélar til notkunar við þessi störf, svo dæmi sé tekið.

300 mannslífum bjargað á 35 árum

Bandaríkjamenn hafa á síðustu áratugum sinnt eftirlits- og björgunarhlutverki sínu á þessu gríðarstóra hafsvæði með miklum sóma. Sem dæmi má nefna að þær aðgerðir sem þeir hafa átt aðild að hafa bjargað um 300 mannslífum á síðastliðnum 35 árum. Það þarf því enginn, í ljósi þeirrar staðreyndar, að velkjast í vafa um mikilvægi öflugs eftirlits- og björgunarstarfs á hafsvæðinu í kringum landið enda verkefnið risavaxið.

Auknar siglingar um Norður-Atlantshaf

Á komandi árum og áratugum verður heldur ekki séð að umfang eftirlits- og björgunarstarfs í Norður-Atlantshafi muni dragast saman. Þvert á móti eru líkur á því að siglingaleiðin norður fyrir Rússland muni opnast, sem þýðir mjög aukna skipaumferð í norðurhöfum og umhverfis Ísland enda mun siglingaleiðin milli Asíu og Norður-Evrópu þá styttast um helming. Í kjölfar þess mun umfang eftirlits- og björgunarstarfs á svæðinu aukast gríðarlega.

Hagsmunir sæfarenda og umhverfis

Það er ljóst að við Íslendingar munum ekki einir hafa hagsmuni af því að eftirlits- og björgunarviðbúnaður sé á Norður-Atlantshafi, heldur allar þjóðir umhverfis okkur. Og hagsmunir þessara þjóða lúta ekki einungis að því að hafa eftirlit með mannslífum og tryggja björgun þeirra, heldur einnig að því að vera í stakk búnir til að bregðast við hugsanlegum mengunarslysum sem kunna að eiga sér stað á hafi úti, ekki síst þegar umferð skipa mun aukast á næstu árum. Þar er fiskveiðiþjóð eins og Ísland, sem á svo mikið undir nýtingu auðlinda hafsins, síður en svo undantekning.

Í ljósi þess sem hér hefur verið rakið, og þeirra miklu hagsmuna sem í húfi eru fyrir Ísland, hef ég lagt áherslu á samstarf sem er sambærilegt því sem nú hefur verið kynnt við Dani og Norðmenn. Á sama hátt og ég tel að slíkt samkomulag hafi náðst, furða ég mig á því hvers vegna fánaberar Vinstri grænna eru því andsnúnir.

Höfundur er þingmaður Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík.

Greinin birtist í Morgunblaðinu.

Ögmundur vill bankana úr landi!

Það var eftir því tekið í vikunni hvernig Steingrímur J. Sigfússon, formaður Vinstrihreyfingarinnar græns framboðs, reyndi í viðtali á RÚV að gera lítið úr ummælum Ögmundar Jónassonar, þingflokksformanns sama flokks, um mikilvægi þess að reka bankana úr landi í þeim tilgangi að auka tekjujöfnuð á Íslandi.  Raunar vildi Steingrímur J. ekkert kannast við ummæli Ögmundar í viðtalinu.

Það kemur svo sem ekki á óvart að Steingrímur J. sé nú á harðahlaupum undan þessum gölnu hugmyndum síns eigin fjármálaráðherraefnis.  Það er stutt í kosningar og Steingrímur veit sem er að þær eru einungis til þess fallnar að skaða flokk hans.

Hins vegar verður ekki framhjá því litið að Ögmundur Jónasson hefur með mjög skilmerkilegum hætti gert grein fyrir þeirri skoðun sinni að rétt sé að senda bankana úr landi í þeim tilgangi að ná fram tekjujöfnuði.  Framhjá þeim ummælum er ekki hægt að líta og þau standa.

Þann 4. nóvember sl. gerði Fréttablaðið grein fyrir þessari skoðun Ögmundar, en þar sagði:

,,Ögmundur Jónasson, alþingismaður og formaður BSRB, segir það til vinnandi að senda viðskiptabankana úr landi til að geta aukið jöfnuð í samfélaginu.

Ögmundur segir misskiptingu og ranglæti þrífast og breiða úr sér sem aldrei fyrr. Bankarnir greiði aðeins 12 milljarða fjármagnstekjuskatt af 120 milljarða hagnaði og hóti að hverfa úr landi verði skatturinn hækkaður.

Spurning sé hvort jafnaðarsamfélaginu sé fórnandi fyrir 12 milljarða og nokkra stráka og stelpur í silkifötum. „Er þotuliðinu fórnandi fyrir meiri jöfnuð og félagslegt réttlæti? Mitt svar er já," skrifar Ögmundur."

Tilefni þessarar fréttar voru skrif Ögmundar á sína eigin heimasíðu þann 1. nóvember sl.  Þar svaraði Ögmundur fyrirspurn dyggs lesanda síðu hans með þessum hætti:

,,Sú hugsun sem skrif Ólínu vekja er þessi: Með einkavæðingunni, gróðahyggjunni og braskvæðingunni hefur íslenskt samfélag breyst – eða öllu heldur, því hefur verið breytt. Eignir samfélagsins hafa verið settar í hendur nokkurra einstaklinga, sem makað hafa krókinn. Misskipting og ranglæti þrífst og breiðir úr sér sem aldrei fyrr. Spurningin er þá eftirfarandi: Er jafnaðarsamfélaginu fórnandi fyrir 12 milljarða og nokkra stráka og stelpur í silkigöllum; þotuliðið? Eða eigum við að snúa spurningunni við: Er þotuliðinu fórnandi fyrir meiri jöfnuð og félagslegt réttlæti? Mitt svar er játandi, einnig svar Ólínu."

Það er ástæða til að hrósa Ögmundi fyrir það hversu hreinskilinn stjórnmálamaður hann er.  En hann fær seint hrós fyrir viðhorf sitt til þeirrar starfsemi sem aflar þjóðarbúinu ómældra tekna og þúsunda einstaklinga atvinnu. 

Ef einhver heldur að fjármálaráðherraefni Vinstri grænna hafi eitthvað mildast í afstöðu sinni til fjármálafyrirtækjanna og markaðslögmálanna og tali nú af aukinni ábyrgð um efnahagsmál, þá hefðu þeir hinir sömu átt að leggja við hlustir þegar Ögmundur hélt ræðu sína á baráttudegi verkalýðsins þann 1. maí sl.

Í ræðunni veltir Ögmundur því meðal annars fyrir sér hvernig standi á því að auðmennirnir stofni aldrei nein ný fyrirtæki, skapi ekki ný atvinnutækifæri, finni aldrei neitt upp og fái fyrir höfuð aldrei neinar hugmyndir.

Síðar í ræðunni kemur Ögmundur enn og aftur til dyranna eins og hann er klæddur og lýsir sýn sinni á ,,auðmennina" með eftifarandi dæmisögu:

,,Þekkt er sagan af froskinum og sproðdrekanum sem sátu við árbakkann.  Sporðdrekinn bað froskinn um far en froskurinn taldi það hættuspil fyrir sig.  ,,Hví skyldi ég stinga þig," sagði sporðdrekinn, ,,þá myndum við báðir deyja?"  Satt er það sagði froskurinn og lagði til sunds með sporðdrekann á bakinu.  Í miðri ánni, fann froskurinn skerandi sting í bakinu.  Sporðdrekinn hafði stungið hann dauðastungu.  ,,Hvers vegna gerðirðu þetta?" sagði froskurinn, ,,nú munum við báðir deyja?"  ,,Ég get ekki annað," sagði sporðdrekinn, ,,þetta er mitt eðli".  Auðmenn gera sitt gagn í samhengi hlutanna.  En við skulum muna að flytja engan þeirra yfir ána án þess að hafa vara á okkur."

Þessi sýn Ögmundar Jónassonar á eðli fjársterkra aðila er auðvitað að sínu leyti áhugaverð.  En hún er einnig ágætis áminning um það að Vinstri grænir eru ekki bara grænir.  Þeir eru líka eldrauðir. 

Mér varð hugsað til Ögmundar þegar ég hlustaði á morgunfréttir Ríkisútvarpsins í morgun.  Þar kom fram að skoðanabróðir Ögmundar, Hugo Chavez, forseti Venesúela, hefði nú í hótunum við bankana í landinu, en fréttin hljóðaði svo:

"Hugo Chavez, forseti Venesúela, sakaði í dag banka landsins og mesta stálframleiðanda þess, Sidor, um ófyrirleitni og hótar að þjóðnýta fyrirtækin.

Sagði Chavez að það ætti að vera algjört forgangsverkefni bankanna að fjármagna iðnað innanlands með lágum kostnaði. Chavez sagði að ef bankarnir gengju ekki að þessu þá yrðu þeir þjóðnýttir og notaðir í þágu þjóðarinnar en ekki í spákaupmennsku og gróðabrask. Þá hótaði Chavez að þjónýta stærsta stálframleiðanda landsins, Sidor."

Ég efast ekki um að Ögmundur hefur glottað við tönn þegar hann heyrði þessa frétt Ríkisútvarpsins, þakklátur fyrir stuðninginn við sjónarmið sín.

Í tengslum við allt það sem að ofan greinir er rétt að vekja athygli á frétt sem birtist á blaðsíðu 6 í Fréttablaðinu í morgun.  Þar kemur fram að samanlagður hagnaður viðskiptabankanna þriggja, Glitnis, Kaupþings og Landsbankans og Straums-Burðaráss fjárfestingarbanka hafi samanlagt numið 47,1 milljarði króna á fyrsta ársfjórðungi.  Í fréttinni kemur einnig fram að fjármálaþjónustufyrirtækið Exista hafi hagnast um 57,2 milljarða og fjárfestingarfélagið FL Group um 15,1 milljarð.  Nemur samanlagður hagnaður þessara félaga því 119,4 milljörðum króna.

Eins og kunnugt er þá er greiða þessi fyrirtæki 18% tekjuskatt af hagnaði sínum í ríkissjóð og 10% fjármagnstekjuskatt, auk þess sem starfsmenn þeirra greiða milljarða í tekjuskatta af launum sínum.

Ef mynduð yrði vinstristjórn á Íslandi með Ögmund Jónasson sem fjármálaráðherra yrði ríkissjóður af gríðarlegum skatttekjum, að minnsta kosti ef Ögmundur myndi hrinda hugmyndum sínum um að flæma bankana úr landi í nafni tekjujöfnuðar í framkvæmd.

Ég er hræddur um að ef sú yrði raunin myndi ríkið hafa minna svigrúm en annars til þess að styrkja og efla velferðar-, heilbrigðis- og menntakerfið, svo dæmi séu tekin.

Sigurður Kári.

Framsóknarflokkurinn - með og á móti!

Mikið getur verið gaman að Framsóknarflokknum!

Nú styttist mjög í kjördag.  Kosningabaráttan er að ná hámarki og mikilvægt fyrir stjórnmálaflokkana að toppa á réttum tíma.  Framsóknarflokkurinn hefur fram til þessa ekki náð miklu flugi í kosningabaráttunni, en nú á að láta sverfa til stáls og spila út öllum trompunum til þess að auka fylgið!

Í kvöldfréttum Stöðvar 2 birtist skemmtileg frétt.  Þar var farið yfir svör stjórnmálaflokkanna við ýmsum spurningum fréttastofunnar.  Eins spurningin laut að því hvort flokkarnir væru fylgjandi því að heimila sölu á léttvíni og bjór í matvöruverslunum, máli sem við þingmenn Sjálfstæðisflokksins höfum barist fyrir að reyna að koma í gegnum þingið á þessu kjörtímabili.

Í ljós kom að Sjálfstæðisflokkurinn vill einn flokka á þingi heimila sölu á léttvíni og bjór utan ÁTVR, t.d. í matvöruverslunum.  Aðrir stjórnmálaflokkar voru því mótfallnir, þar á meðal Framsóknarflokkurinn.

Það sem vakti hins vegar athygli í fréttinni var að fréttakonan sem vann fréttina hafði komist yfir eintak af menntaskólablaðinu Verðandi.  Þar er Framsóknarflokkurinn meðal auglýsenda og lýsir þar framtíðarsýn sinni fyrir menntskælingum, framtíðarsýn sem óhætt er að taka heilshugar undir í því máli sem hér er um að ræða.   Í auglýsingunni segir nefnilega.:

,,Leyfa sölu á áfengi í matvöruverslunum

 - Einokun á áfengissölu er úrelt og gamaldags fyrirkomulag.  Við viljum leyfa sölu á léttvíni og bjór í matvöruverslunum."

Það er nefnilega það!  Þetta kallar maður að vilja gera allt fyrir alla!  Ekki verður annað séð en að Framsóknarflokkurinn sé bæði fylgjandi því að leyfa sölu á léttvíni og bjór í matvöruverslunum og líka á móti því.  Geri aðrir betur.  Flokkurinn má því væntanlega reikna með því að bæði fylgjendur og andstæðingar málsins kjósi Framsóknarflokkinn!

Þetta er væntanlega ástæðan fyrir því að framsóknarmenn sjálfir segja Framsóknarflokkinn opinn í báða enda.  Annað getur varla verið.

Sigurður Kári.

 

Við erum í fremstu röð í menntamálum

Í aðdraganda þessara kosninga hef ég fylgst sérstaklega með málflutningi frambjóðenda Samfylkingarinnar um menntamál.  Sjálfur hef ég fengið fjölmörg tækifæri til að ræða menntamál við Samfylkingarfólk á frambjóðsfundum, en einnig hef ég lesið skrif þeirra í blöðum og á netmiðlum.

Rangar fullyrðingar Samfylkingarinnar

Framlag frambjóðenda Samfylkingarinnar í þeirri umræðu hefur ekki verið uppbyggilegt.  Því miður virðist markmið þeirra sem skrifa og tala af mestum móð vera það að reyna að draga upp þá mynd af menntakerfinu okkar að þar sé allt í kalda koli og að mikið ófremdarástand ríki í menntamálum.  Fremstir í flokki þeirra sem þannig tala eru Ágúst Ólafur Ágústsson, varaformaður Samfylkingarinnar, og Katrín Júlíusdóttir, alþingismaður, talsmenn Samfylkingarinnar í menntamálum.

Þau Katrín og Ágúst Ólafur hafa á síðustu dögum skrifað blaðagreinar þar sem slegið er fram fullyrðingum sem eiga að sanna að ríkisstjórnin eigi skylda "falleinkunn í menntamálum". Máli sínu til stuðnings vitna þau bæði í OECD-ritið Education at Glance, en láta hjá líða tölurnar sem þau vitna til séu gamlar eða frá árinu 2003.  Þær segja því enga sögu um það sem gerst hefur á kjörtímabilinu enda veit Samfylkingin að aukið hefur verið við framlög til framhaldsskóla, háskóla og rannsókna um sem nemur á annan tug milljarða á ári frá þeim tíma.

Samfylkingin leiðrétt

Í ljósi þessa er full ástæða til þess að gera alvarlegar athugasemdir við talnameðferð Samfylkingarinnar og túlkun þeirra á stöðu menntamála á Íslandi því hún stenst ekki skoðun.

Fyrsta fullyrðing Samfylkingarinnar:  Hlutfall Íslendinga á aldursbilinu 25-34 ára sem hafa lokið framhaldsskólanámi er 68% en á hinum Norðurlöndunum er þetta hlutfall 86-96% samkvæmt nýjustu skýrslu OECD um menntamál. Meðaltalið í OECD ríkjum er 77% og í ESB ríkjum 78%. Ísland í 23. sæti af 30 OECD þjóðum og eru því borgarar flestra iðnríkja heims menntaðri en Íslendingar.

Önnur fullyrðing Samfylkingarinnar: 40% þeirra sem eru á íslenskum vinnumarkaði eru með grunnskólapróf eða minna. Á hinum Norðurlöndunum er þetta hlutfall 12-19%.

Þetta er gífurlega villandi framsetning á staðreyndum. Í fyrri fullyrðingunni er miðað við þá sem luku framhaldsskólanámi á árabilinu 1989-1999, en það segir litla sögu um hvernig staðan er í dag.

Staðreyndirnar eru þessar: Um 97% þeirra sem ljúka grunnskóla hefja nám í framhaldsskóla.

Brautskráningarhlutfallið úr framhaldsskóla árið 2004 var 84% samkvæmt tölum OECD.

Á sama ári var brautskráningarhlutfall á háskólastigi 50% en var 38,7% árið 2000. Þetta er hæsta hlutfall innan OECD ríkja en meðaltal þeirra er 34,8%.  Hvernig Samfylkingin getur haldið því fram að í ljósi þessara talna séu Íslendingar eftirbátar annarra þjóða í menntamálum er mér hulin ráðgáta.

Þriðja fullyrðing Samfylkingarinnar: Hlutfall Íslendinga á aldursbilinu 25-34 ára sem hafa lokið háskólanámi er 31% en á hinum Norðurlöndunum er þetta 35-42%. Meðaltalið í OECD er 31%. Við erum hér í 17. sæti af 30 þjóðum.

Þessi fullyrðing er sett fram líkt og á Íslandi ríki ófremdarástand. Rétt er að taka fram að tölurnar miðast við þá sem lokið höfðu námi árið 2004. Þá var fjöldinn að meðaltali sá sami og í OECD ríkjunum og nokkru yfir meðaltali ESB-ríkjannna sem var 28%.

En hvað er það sem hefur gerst á þessum árum?  Íslendingar hafa siglt fram úr Norðmönnum, Svíum og Dönum þegar kemur að fjölda í háskólanámi.

Í nýjasta hefti Norrænna hagtalna kemur fram að árið 2000 hafi 10,5% Íslendinga á aldrinum 20-40 ára stundað háskólanám. Árið 2004, einungis fjórum árum síðar, var þetta hlutfall komið upp í 15%. Háskólanemum hefur svo haldið áfram að fjölga verulega á þeim árum sem síðan eru liðin.

Af hverju fagnar Samfylkingin ekki því að við séum að komast í fyrsta sæti í stað þess að gefa í skyn að við séum aftarlega á merinni? Það er ekki uppbyggilegt að gera lítið úr íslenska menntakerfinu með þessum hætti.  Hvorki fyrir menntakerfið, né fyrir Samfylkinguna.

Fjórða fullyrðing Samfylkingarinnar: Þegar kemur að opinberum útgjöldum í háskólana er Ísland  í 21. sæti af 30 þjóðum.

Þessi staðhæfing er óskiljanleg. Í  tölum OECD fyrir árið 2003, bls. 288, kemur fram að Íslendingar vörðu 1,4% af þjóðarframleiðslu til háskólastigsins sem er bæði yfir meðaltali OECD- og ESB-ríkjanna og vermir Ísland tíunda sætið af þeim 30 þjóðum sem eru mældar.

En þar með er ekki öll sagan sögð.  Á síðasta ári uppfærði og birti Hagstofa Íslands tölur um útgjöld hins opinbera til fræðslumála. Auk þess að birta nýjar tölur fyrir árin 2004 og 2005 þá var í fyrsta skipti stuðst við endurskoðaðan staðal við flokkun útgjalda og áður birtar tölur fyrir árin 1998 til 2003 eru endurskoðaðar með hliðsjón af honum. Þarna er því í fyrsta skipti birtar tölur samkvæmt sama staðli og önnur OECD-ríki hafa notað.

Þá kemur í ljóst að útgjöld til háskólamála á Íslandi voru 1,62% og Ísland komið í fimmta sæti OECD-ríkjanna. Árið 2005 er hlutfallið 1,59%.

Enn og aftur kýs Samfylkingin að horfa fram hjá staðreyndum, heldur á lofti gömlum og/eða villandi tölum og lætur eins og eins sú gífurlega sókn sem allir hafa orðið vitni að á sviði háskólamála hafi aldrei átt sér stað.

Við erum í fremstu röð

Það er dapurlegt að sjá hvernig Samfylkingin reynir að gera lítið úr þeim stórmerkilega árangri sem hér hefur náðst í menntamálum á síðustu árum með villandi talnabrellum og hreinum rangfærslum.  Staðreyndirnar tala hins vegar sínu máli. Þær segja okkur svart á hvítu að við erum í fremstu röð í menntamálum. Hér hefur orðið bylting og hún blasir við öllum.  Það færi Samfylkingunni betur að viðurkenna að svo sé, frekar en að grípa til þeirra áróðursaðferða sem hér hefur verið líst.  Þær eru hvorki Samfylkingunni né menntakerfinu til framdráttar.

Höfundur er þingmaður Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík og formaður menntamálanefndar Alþingis.

Greinin birtist í Fréttablaðinu í dag.

1. maí - baráttudagur verkalýðsins eða fjölskylduhátíð?

Í dag er 1. maí, baráttudagur verkalýðsins eins og hann hefur verið kallaður síðan ég man eftir mér.

Ég fór í bæinn í dag eins og ég hef gert síðan ég var smástrákur.  Hér á árum áður tók ég þátt í kröfugöngum á 1. maí með meðlimum úr fjölskyldu minni sem voru vinstrisinnaðari en ég kæri mig um að fara nánar út í á þessum vettvangi.  Ég skal gera þá játningu að þátttaka mín í þessum kröfugöngum helgaðist ekki af því að ég væri eldheitur þátttakandi í verkalýðsbaráttunni, vildi krefjast hærri launa, styttri vinnuviku eða lengri kaffitíma.  Á þeim tíma leit ég frekar á kröfugönguna á 1. maí sömu augum og skrúðgönguna 17. júní.  Ég var því afar lukkulegur með að geta skellt mér í skrúðgöngu a.m.k. tvisvar á ári.

Í dag fer ég í bæinn á 1. maí af öðrum ástæðum.  Mér finnst athyglisvert að heyra hvað forkólfar verkalýðshreyfingarinnar hafa að segja í eldmessum sínum, en hef ekki síður gaman að ræða við þátttakendur á útifundum um pólitík, ekki síst í aðdraganda kosninga.

Við sem munum eftir 1. maí eins og hann var sjáum að í dag er dagurinn ekki sama baráttusamkoman og hún var á árum áður.  Í dag einkennast hátíðarhöldin meira af því að um fjölskylduhátíð sé að ræða frekar en baráttufund fyrir bættum kjörum.  Og það sem meira er þá er baráttuandinn í verkalýðshreyfingunni ekki sá sami og hér áður fyrr.  Ögmundur Jónasson, formaður BSRB, kemst til dæmis ekki með tærnar þar sem afi minn heitinn og amma, sem bæði voru afar vinstrisinnaðir verkamenn, höfðu hælana þegar umræða um verkalýðs- og stéttabaráttu var annars vegar.

Gunnar Páll Pálsson, formaður VR, lýsir því ágætlega í viðtali við Morgunblaðið hvers vegna yfirbragð og eðli baráttudags verkalýðsins hefur breyst, en þar segir hann:

,,Kjör fólks eru einfaldlega betri en áður og fólk lítur á þetta sem frídag fremur en baráttudag.  Við sjáum að það eru ekki okkar félagsmenn sem koma niður á Ingólfstorg."

Ég er þeirrar skoðunar að lýsing Gunnars Páls sé rétt.  Sjálfur fór ég á fjölskylduskemmtanir víða um borgina sem Sjálfstæðisflokkurinn og aðrir áttu veg og vanda að.  Þar var fjöldinn allur af fólki sem naut þess að eyða deginum með sínum nánustu, án þess vera sýnilega að taka virkan þátt í stéttabaráttunni og hrópandi vígorð gegn auðvaldinu.  Fólk var einfaldlega að njóta lífsins.

Ég á mætti líka á útifundinn á Ingólfstorgi í dag.  Þar fór mest fyrir stjórnmálamönnum í atkvæðaleit, fólki sem gæddi sér á SS pylsum og candyflos, en auk þess voru þar afar áberandi hópar sem reyndu hvað þeir gátu að koma á framfæri boðskap sínum sem hafði ekkert með baráttuna fyrir betri kjörum að gera.  Þar blakti til dæmis fáni Palestínu og íslenskir erindrekar heimastjórnar Palestínu söfnuðu fé til styrktar henni.  Andstæðingar aðildar Íslands að Atlantshafsbandalaginu voru áberandi og einhverjir furðumenn sem kynntu sig sem 11. september hreyfinguna á Íslandi reyndu að sannfæra almenning um að árásirnar á Tvíburaturnana í New York hefðu átt sér stað með einhverjum allt öðrum hætti og af öðrum mönnum og samtökum en almennt er viðurkennt.

Fyrir mér virtust því hátíðarhöldin á Ingólfstorgi frekar vera vettvangur slíkra sérhagsmunahópa heldur en vettvangur hinna vinnandi stétta til þess að koma sjónarmiðum sínum á framfæri.

Hins vegar er engum blöðum um það að fletta að ástæðan fyrir því hversu mikil breyting hefur orðið á yfirbragði baráttudags verkalýðsins er sú að lífskjör á Íslandi hafa á síðasta rúma áratug batnað ævintýralega mikið.  Við búum einfaldlega í annars konar samfélagi nú en áður, samfélagi lífsgæða og velmegunar.  Og á meðan svo verður áfram heldur baráttudagur verkalýðsins á Íslandi áfram að þróast í þá átt að vera dagur fjölskyldunnar frekar en baráttudagur verkalýðsins.

Sigurður Kári.

Halldór Ásgrímsson ítrekar hug sinn til ESB

Halldór Ásgrímsson, fyrrverandi forsætisráðherra og formaður Framsóknarflokksins, birtist nokkuð óvænt í viðtali við Stöð 2 í kvöld.  Í viðtalinu ræddi Halldór um samstarf Norðurlandanna á ýmsum sviðum en jafnframt tjáði Halldór sig um Evrópusamstarfið og EES-samninginn.

Í viðtalinu kom fram sú skoðun Halldórs að hann teldi EES-samninginn staðnaðan og að ljóst væri að hann myndi ekki duga til framtíðar.  Auk þess fann Halldór EES-samningnum það til foráttu að almennt væri mönnum ókunnugt um tilvist hans.  Var ekki hægt að skilja orð fyrrum formanns Framsóknarflokksins öðruvísi en svo en að hann bæri þá von í brjósti að Ísland færi að halla sér nær Evrópusambandinu en núverandi stjórnvöld hafa viljað gera.

Það þarf svo sem ekki að koma á óvart að Halldór Ásgrímsson tali með þessum hætti um hugsanlega aðild Íslands að Evrópusambandinu.  Á síðari hluta síns stjórnmálaferils síns fór hugur hans að leita frekar í átt að Evrópu en áður hafði verið.  Svo heitur var Halldór raunar orðinn í afstöðu sinni til aðildar Íslands að Evrópusambandinu að hann setti fram þann spádóm á Viðskiptaþingi Viðskiptaráðs, meðan hann gengdi embætti forsætisráðherra, að Ísland yrði orðið aðili að sambandinu árið 2015.

Stefna Halldórs Ásgrímssonar í Evrópumálum sem formanns Framsóknarflokksins var flokknum dýrkeypt.  Þó svo að Halldór hafi undir það síðasta verið orðinn heitur Evrópusinni, þá fylgdi grasrótin í flokknum honum ekki að málum.  Hún var sammála Guðna Ágústssyni, varaformanni, að málum, en Guðni hefur alltaf verið harður andstæðingur aðildar.

Mér er hins vegar hulin ráðgáta hvað það var sem knúði Halldór til þess að fara í viðtalið, nú nokkrum dögum fyrir alþingiskosningar, og ræða með þessum hætti um Evrópusambandsaðild.  Framsóknarflokkurinn hefur frá því Jón Sigurðsson tók við formennsku í flokknum frekar verið að færast frá stuðningi við Evrópusambandsaðild.  Í ljósi þess fæ ég ekki séð að það komi Framsóknarflokknum til góða að Halldór sé nú, skömmu fyrir kosningar, að tala með þessum hætti um Evrópumál, enda hafa þau sjónarmið sem hann hefur haft fram að færa í þessum málaflokki ekki verið til þess fallin að afla flokknum vinsælda.

En úr því að Halldór Ásgrímsson taldi það EES-samningnum til foráttu að almennt væri mönnum ókunnugt um tilvist hans, þá er rétt að halda því til haga að frægð EES-samningsins hefur enga þýðingu í þessu sambandi.  Það sem máli skiptir er hvort EES-samningur hafi þau réttaráhrif sem til er ætlast .

Eftir því sem mér er best kunnugt hefur EES-samningurinn ennþá þau réttaráhrif sem til var ætlast þegar undir hann var ritað og tryggir Íslendingum því sömu mikilvægu réttindi og áður á hinu Evrópska efnahagssvæði.

Og á meðan samningar eru í gildi og hafa réttaráhrif sem slíkir er furðulegt að halda því fram að þeir séu staðnaðir.  Annað hvort eru þeir í gildi eða ekki.  Það segir sig sjálft.

Sigurður Kári.

 

 

Hin meintu hagstjórnarmistök

Það hefur verið afar sérkennilegt að fylgjast með frambjóðendum stjórnarandstöðuflokkanna, einkum Samfylkingarinnar og Vinstri grænna, keppast við að reyna að sannfæra almenning um að stjórn efnahagsmála undir forystu Sjálfstæðisflokksins hafi verið ein sorgarsaga.  Hin meintu hagstjórnarmistök eru sögð hafa kostað almenning stórfé og að í mikið óefni stefni ef Sjálfstæðisflokknum verði áfram treyst fyrir forystu í landsstjórninni.

Ekki virðist þessi málflutningur hafa fallið í kramið hjá almenningi því samkvæmt skoðanakönnun sem Capacent Gallup gerði fyrir Morgunblaðið á dögunum kom í ljós að tæplega 60% þjóðarinnar teldi að hagur sinn hefði batnað undir hagstjórn Sjálfstæðisflokksins.

Eftir að niðurstöður könnunarinnar voru birtar hefur minna farið fyrir tali Samfylkingarinnar og Vinstri grænna um hagstjórnarmistök.  Hins vegar þurfa niðurstöðurnar ekki að koma á óvart þegar skoðaðar eru þær aðgerðir sem ríkisstjórnin hefur gripið til á undanförnum árum sem leitt hafa til betri lífskjara fyrir almenning.

Frá því að Sjálfstæðisflokkurinn tók við völdum hefur eftirfarandi gerst:

- skuldir ríkissjóðs hafa verið greiddar upp,

- skattar á fólk og fyrirtæki hafa verið lækkaðir,

- kaupmáttur heimilanna hefur að meðaltali aukist um 75% frá árinu 1995,

- atvinnuleysi sem áður var mikið vandamál er nú svo að segja óþekkt,

- háskólanemum hefur fjölgað úr 7.500 í um 17.000 á síðustu 12 árum og fjárframlög til menntamála hafa aldrei verið hærri.

- háskólum hefur fjölgað og námsframboð aukist.

- Ísland er komið í 2. sæti á lista Sameinuðu þjóðanna yfir þau lönd þar sem lífkjör eru best í heiminum.

Þessi listi gæti verið miklu lengri.  Eitt er víst að sá mikli árangur sem náðst hefur er ekki til marks um að hagstjórnin á Íslandi hafi einkennst af mistökum á mistök ofan.

Besta sönnun þess hversu vel hefur verið haldið á spilunum í hagstjórninni eru þau loforð sem stjórnarandstöðuflokkarnir hafa treyst sér til að leggja fram í aðdraganda kosninganna.  Ef eitthvað væri að marka lýsingar fulltrúa Samfylkingar og Vinstri grænna á hagstjórninni á Íslandi síðustu árin er ólíklegt að þeir auglýstu nú í blöðum af miklum móð að þeir ætluðu sér að gera allt fyrir alla á næsta kjörtímabili.  Loforðalistar þeirra og útgjaldatillögur sanna að vel hefur verið haldið á rekstri ríkisins á síðustu árum.  Loforðaflaumurinn afhjúpar hversu holur hljómur er í gagnrýni þeirra á hagstjórn okkar sjálfstæðismanna.

Mér varð hugsað til þessarar umræðu og þeirra mistaka sem sagt er að gerð hafi verið í hagstjórn hér á landi þegar ég rakst á frétt í Blaðinu á föstudaginn var.  Í fréttinni segir:

,,Enn versnar efnahagsástandið í Simbabve því seðlabanki landsins tilkynnti í gær að verðbólga hafi hækkað og mælist nú 2.200 prósent.  Verðbólgan hefur hækkað mikið í marsmánuði, því síðasta tala sem sibabveski seðlabankinn birti um verðbólgu var ,,einungis" rúmlega 1.700 prósent.

Seðlabankastjórinn Gideon Gono hafnaði kröfu um að simbabveski dollarinn skuli gengisfelldur, en við sama tilefni var tilkynnt að stýrivextir seðlabankans hefðu verið hækkaðir úr fimmhundruð í sexhundruð prósent."

Leiðtogi Zimbabwe er Robert Mugabe.  Í stjórnartíð sinni hefur honum ekki verið sérlega umhugað um eignarrétt manna heldur talað fyrir þjóðareign á auðlindum og þjóðnýtt eigur manna.  Árangurinn af þjóðnýtingunni hefur skilað þeim árangri sem lýst er í frétt Blaðsins, en fyrir nokkru las ég einhversstaðar að atvinnuleysi í landinu væri um 84%. 

Hugsanlega hefur Samfylkingin haft reynslu þeirra í Zimbabwe í huga þegar flokkurinn ákvað að nefna ekki á nafn eitt helsta baráttumál sitt í síðustu kosningabaráttu í þeirri sem nú stendur yfir, fyrningarleið í sjávarútvegi.

Sigurður Kári.

,,Samviskulausir síbrotamenn" og ,,mexíkóskur bófaflokkur"

Það gengur illa hjá Samfylkingunni.  Skoðanakannanir sem gerðar hafa verið í aðdraganda þessara kosninga benda til þess að flokkurinn sé að tapa miklu fylgi frá síðustu kosningum og augljóst er að Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur, formanni flokksins, hefur mistekist það ætlunarverk sitt að gera Samfylkinguna að raunverulegum valkosti við Sjálfstæðisflokkinn.  Þá er augljóst að tilraunin sem gekk út á það að sameina vinstrimenn á Íslandi undir merkjum Samfylkingarinnar hefur mistekist.  Á það hefur Jón Baldvin Hannibalsson, fyrrverandi formaður Alþýðuflokksins, réttilega bent og raunar bendir ýmislegt til þess að flokkbrotið, Vinstrihreyfingin grænt framboð, sem upphaflega var klofningsframboð út úr Samfylkingunni sé að verða stærra en móðurflokkurinn.

Þetta fer í taugarnar á Samfylkingarfólki og frambjóðendur flokksins geta ekki leynt vonbrigðum sínum.

Pirringur frambjóðenda Samfylkingarinnar birtist nú í þeirri mynd að þeir reyna hvað þeir geta til þess að ata Sjálfstæðisflokkinn og frambjóðendum hans auri, í stað þess að benda á málefni sín og beita rökum.  Jón Baldvin Hannibalsson reið á vaðið þegar hann kallaði varaformann Sjálfstæðisflokksins ,,ljóskuna í menntamálaráðuneytinu", eins og frægt er orðið.  Lærisveinn hans, Árni Páll Árnason, lögfræðingur og frambjóðandi flokksins í suðvesturkjördæmi, hefur ákveðið að fara sömu leið og lærifaðir hans og kosið að ganga lengra ef eitthvað er.

Ég hlustaði á þátt Sigurðar G. Tómassonar á Útvarpi Sögu í morgun.  Viðmælandi Sigurðar nafna míns var áðurnefndur vesturbæingur, Árni Páll Árnason.  Í viðtalinu lét Árni Páll vaða á súðum og skaut þar jafnvel villtustu liðsmönnum Frjálslynda flokksins ref fyrir rass.  Í viðtalinu reyndi Árni Páll að sannfæra hlustendur sína um að Sjálfstæðisflokkurinn bæri ábyrgð á öllu óréttlæti þessa heims.  En hann lét ekki þar við sitja heldur kallaði okkur sjálfstæðismenn ,,samviskulausa síbrotamenn" og líkti flokknum síðan við ,,mexíkóskan bófaflokk."

Það var því eðlilegt að Sigurður G. Tómasson, sem fram til þessa hefur ekki verið talinn einlægasti talsmaður Sjálfstæðisflokksins, skyldi gera athugasemdir við málflutning Árna Páls og sagði:

,,Árni Páll, þú talar mjög illa um Sjálfstæðisflokkinn, svo illa að meira að segja mér stendur ekki á sama."

Það dylst engum sem til þekkir að mikið þarf að ganga á til þess að Sigurður G. Tómasson taki til varna fyrir Sjálfstæðisflokkinn.  Svo mikið er víst.

Hvað á annars svona málflutningur annars að þýða?  Hefur Árni Páll Árnason og Samfylkingin virkilega ekki upp á neitt uppbyggilegra fram að færa í íslenskum stjórnmálum en þetta?  Heldur Árni Páll virkilega að framganga sem þessi sé til þess fallin að afla Samfylkingunni fylgis sem skili honum að lokum þingsæti?

Ég leyfi mér að halda því fram að svo sé ekki.  Ég held að venjulegt fólk vilji vega og meta stefnumál stjórnmálaflokkanna og þær hugmyndir sem þeir vilja koma til framkvæmda, en hafi engan áhuga á sleggjudómum, stóryrðum og uppnefningum eins og þeim sem virðast vera orðnar landlægar innan raða Samfylkingarinnar.

Sigurður Kári.

Annað ógleymanlegt leikrit sem óhætt er að mæla með

Eins og fram kemur á öðrum stað hér á síðunni þá skemmti ég mér stórkostlega á frumsýningu söngleiksins Grettis á sunnudagskvöldið sem sýnt er í Borgarleikhúsinu.

Ég skemmti mér ekki síður vel í gær þegar ég varð vitni að annarri leiksýningu, sem frumsýnd var á Stöð 2, en þá var dregin upp svokölluð ,,nærmynd" af Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur, formanni Samfylkingarinnar.  Stöð 2 dregur slíka nærmynd upp af formönnum allra stjórnmálaflokkanna í aðdraganda alþingiskosninganna.

Í þættinum var fjallað um feril Ingibjargar Sólrúnar.  Rifjuð voru upp árin í ráðhúsi Reykjavíkur og brotthvarf hennar úr stóli Borgarstjóra.  Lýsti Ingibjörg Sólrún því yfir að hún hefði íhugað að hætta afskiptum af stjórnmálum í kjölfar þess að hafa hrakist úr borgarstjórastólnum eftir að hafa svikið samstarfsmenn sína í R-listanum, úr Framsóknarflokki og Vinstri grænum, og fór í framboð gegn þeim í Alþingiskosningunum 2003.

Þá voru rifjuð upp átök Ingibjargar Sólrúnar og Össurar Skarphéðinssonar um formannsstólinn í Samfylkingunni.  Var upplýst að vinátta þeirra hafi hangið á bláþræði og lýsti Össur því yfir að stuðningsmenn hans hefðu orðið fyrir miklum vonbrigðum með niðurstöðuna og sumir þeirra sagt skilið við flokkinn.

Hins vegar vöknaði mér um augun í lok þáttarins þegar ég heyrði að Ingibjörg Sólrún og Össur hefðu náð að slíðra sverðin og væru nú orðnir bestu vinir.  Slíkar voru ástarjátningarnar að þær jöfnuðust á við það besta sem þekkist í heimi bókmenntanna.  Þetta var sannarlega hjartnæmur og fallegur Hollywood-endir á góðu leikriti.

Það er annars merkilegt hversu miklu púðri Ingibjörg Sólrún og Össur þurfa að eyða í það að reyna að sína fram á hversu samrýmd og samstíga þau eru.  Í upphafi þessarar kosningabaráttu birtust af þeim dularfullar brúðkaupsmyndir þar sem þau birtust kjósendum sem skælbrosandi tvíeyki og nú var heilum sjónvarpsþætti eytt í að undirstrika þann mikla vinskap og hlýhug sem á milli þeirra ríkir.

Auðvitað trúa því fáir að Össur sé búinn að sætta sig við aðför Ingibjargar Sólrúnar að honum þegar hann var formaður Samfylkingarinnar sem endaði með því að hún steypti honum af stóli.  Það vita þeir sem þekkja Össur.  Og við sem störfum í návígi við þetta fólk vitum að á milli þeirra fara kaldir straumar.

Nærmyndin af Ingibjörgu Sólrúnu staðfestir hins vegar þann djúpstæða ágreining sem við höfum staðfastlega haldið fram að hafi ríkt innan Samfylkingarinnar frá því að formannsslagurinn átti sér stað, en Ingibjörg Sólrún, Össur og allt hitt Samfylkingarfólkið hefur reynt að þræta fyrir.

Þátturinn var hins vegar fróðlegur fyrir þeirra hluta sakir að hann leiddi mér fyrir sjónir að klofningurinn innan Samfylkingarinnar er djúpstæðari en ég hafði áttað mig á.

Sigurður Kári.