Til skammar

Íslensk stjórnmál tóku á sig ógeðfelldari mynd en áður hefur sést í atkvæðagreiðslunni á Alþingi í gær þegar greidd voru atkvæði um málshöfðun gegn ráðherrum.

Meirihluti þingmanna ákvað að gefa út pólitíska ákæru á hendur Geir H. Haarde, fyrrverandi forsætisráðherra, þá fyrstu sinnar tegundar í Íslandssögunni.  Geir situr nú einn uppi með ákæru yfir höfði sér, sakaður af pólitískum óvildarmönnum sínum um að hafa gerst sekur um glæpsamlegt athæfi og þess krafist að hann verði látinn sæta refsingu, sektum eða fangelsisvist.

Aðrir sleppa.

Þessi ákvörðun hefur ekkert með réttlæti og sanngirni að gera.  Og þaðan af síður ber hún þess merki að borin sé virðing fyrir lögum og þeim meginreglum réttarríkisins sem ég hef fram til þessa talið að allir Íslendingar ættu að vera sammála um að ætti að halda í heiðri.

Satt best að segja hélt ég að tími pólitískra réttarhalda og ofsókna væri liðinn undir lok, en það var greinilega misskilningur eftir atburði gærdagsins.

Ég greiddi atkvæði gegn því að ráðherrarnir fjórir yrðu ákærðir og þá breytti engu hvort ráðherrarnir kæmu úr Samfylkingu eða Sjálfstæðisflokki.

Þegar manni er fengið það vald að taka ákvörðun um hvort ákæra skuli fólk, draga það fyrir dóm og krefjast þess að því verði gerð hörð refsing þá getur maður ekki látið pólitískar skoðanir fólks eða pólitíska fortíð þeirra hafa áhrif á ákvörðun sína.  Öll slík sjónarmið verða að víkja.

Ég greiddi atkvæði gegn ákærum á hendur ráðherrunum vegna þess að í tilvikum þeirra allra fjögurra voru nauðsynleg saknæmisskilyrði ekki uppfyllt, orsakasamband ekki til staðar, refsiheimildin óskýr og ákæruatriði og verknaðarlýsingar almennar og ófullnægjandi.  Þar við bætist að ég var sammála álitum fremstu lögfræðinga landsins, þ. á m. þeirra sem Atli Gíslason og nefnd hans leituðu til, en neita að upplýsa almenning um það hverjir eru, um að málsmeðferðarreglur landsdómslaga standist hvorki lágmarkskröfur laga né mannréttindareglna.

Mestu skipti þó að aldrei, í öllu þessu ferli, tókst að sýna fram á það að meiri líkur væru á sakfellingu yfir þessum einstaklingum en minni.  Við slíkar aðstæður er ekki hægt að réttlæta að þeir séu ákærðir.

Allt þetta létu þeir þingmenn Vinstri grænna, Framsóknarflokks, Samfylkingar og Hreyfingarinnar sem samþykktu að ákæra skyldi Geir H. Haarde sem vind um eyru þjóta.

Þeir gáfu út pólitíska ákæru á hendur honum. 

Afstaða Vinstri grænna og Hreyfingarinnar til ákæranna kom ekki á óvart því hún stjórnast af óseðjandi heift, en þingmenn hennar höfðu gefið það út fyrirfram að ákærurnar væru í þeirra huga pólitískar og uppgjör við pólitíska hugmyndafræði, en byggðu ekki á málefnalegum forsendum.  Það er sannarlega ekki uppörvandi að í þessum hópi manna sé nýskipaður dómsmála- og mannréttindaráðherra, Ögmundur Jónasson.  Með þeim dingluðu sex þingmenn Framsóknarflokksins, sem sumir hverjir virðast í æ ríkari mæli vera farnir að eiga meiri samleið með öðrum flokkum en sínum eigin.

Skammarlegust af öllu var framganga nokkurra þingmanna Samfylkingarinnar sem greiddu atkvæði út frá flokksskírteinum og engu öðru.  Skúli Helgason, Helgi Hjörvar, Sigríður Ingibjörg Ingadóttir og Ólína Þorvarðardóttir gerðu að mínu mati hvorki sjálfum sér, þinginu eða þjóðinni neinn greiða með því að ákæra fyrrverandi formann Sjálfstæðisflokksins en hlífa eigin ráðherrum.

Allir sjá hvaða leik þetta fólk var að leika og það þarf í raun ekki að ræða frekar hvaða annarlegu sjónarmið lágu að baki.  Það blasir við öllum hvert ætlunarverkið var.

Með þessu misbeittu þau ákæruvaldi sínu og urðu sér til skammar.

Kjósendum Samfylkingarinnar hlýtur að vera illilega misboðið að horfa upp á þessa þingmenn flokksins ganga fram með þessum hætti.  Öllu sómakæru fólki misbýður að minnsta kosti.

En þingmenn Samfylkingarinnar sem í hlut eiga kunna ekki að skammast sín.

Og þeir eru byrjaðir að spinna og reyna að beita blekkingum, sem þeir virðast halda að fólk sjái ekki í gegnum. 

Skúli Helgason óð í fjölmiðla í morgun og reyndi að segja við fólk að þingmenn Samfylkingarinnar hefði greitt atkvæði eftir eigin sannfæringu, öfugt við aðra t.d. okkur sjálfstæðismenn.

Þetta er auðvitað ekki rétt og það sjá allir.

Eina sjáanlega sannleikskornið í þessum fullyrðingum Skúla Helgasonar kann að felast í því þessir þingmenn Samfylkingarinnar hafi fylgt þeirri sannfæringu sinni að rétt væri að gefa út pólitíska ákæru og hengja ráðherra Sjálfstæðisflokksins í hæsta gálga, en hlífa sínu eigin fólki.

Sú afstaða er ekki málefnaleg.  Hún er ekki sanngjörn og á engan hátt boðleg, heldur fyrirleitleg og verður þingmönnunum til ævarandi skammar.

Ég er sammála því sem fram kom í viðtölum við Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur í fjölmiðlum í kvöld að íslensk stjórnmál hafa fyrir tilverknað þessa fólks ratað í miklar ógöngur.

Sá vetur sem framundan er verður að öllum líkindum harðari á Alþingi en nokkru sinni fyrr og hætt er við að andrúmsloftið í þinginu verði baneitrað.

Ég hef ekki trú á því að alþingismenn mæti til þingsetningar á föstudaginn, glaðir og reifir og láti eins og ekkert hafi gerst.

Þannig verður það ekki.

Sigurður Kári.