Í minningu Ásgeirs Elíassonar

Í gær var Ásgeir Elíasson, fyrrverandi landsliðsþjálfari, jarðsunginn í Hallgrímskirkju.  Útförin var einstaklega fjölmenn enda var Ásgeir vinamargur eftir að hafa verið einn helsti framámaður í íslensku íþróttalífi um áratuga skeið.

Ásgeir Elíasson lést á dögunum langt fyrir aldur fram, einungis 57 ára að aldri.

Þó svo að þetta sumar hafi fyrir margra hluta sakir verið afar ánægjulegt og gott þá verð ég að segja að því miður hafa alltof margir einstaklingar sem ég hef þekkt og mér verið kærir fallið frá þetta sumarið, langt fyrir aldur fram.

Ásgeir Elíasson var um margt einstakur.  Hann var afbragðsgóður íþróttamaður og náði þeim árangri að leika með landsliðum Íslands í þremur keppnisíþróttum, knattspyrnu, handknattleik og blaki.  Það er árangur sem fáir munu leika eftir.

Ég man fyrst eftir Ásgeiri þegar hann kenndi mér leikfimi í íþróttahúsi Fellaskóla, en á þeim tíma sóttum við nemendur Hólabrekkuskóla leikfimitíma þangað.  Ætli ég hafi ekki verið 7 eða 8 ára.  Síðar kynntist ég Ásgeiri og hans fjölskyldu betur, þegar ég æfði og lék knattspyrnu með Fram.  Ásgeir var á þeim tíma þjálfari meistaraflokks Fram og var einn sigursælasti þjálfarinn í sögu félagsins, en eldri sonur hans Þorvaldur, lék með okkar liði.  Þó svo að Ásgeir hafi ekki þjálfað okkur á þeim árum fylgdist hann gaumgæfilega með því hvernig okkur vegnaði á vellinum og kvatningar hans voru ómetanlegar.  Endrum og sinnum fengum við strákarnir í 2. flokki að spila með 1. flokki, sem Ásgeir lék með ásamt því að þjálfa meistaraflokk félagsins.

Ásgeir Elíasson var sá þjálfari íslenska landsliðsins í knattspyrnu sem bestum árangri hefur náð.  Hann var hæglátur og þægilegur í samskiptum og í alla staði mikill sómamaður.  Það er mikill missir af honum.

Dedda og strákarnir, Doddi og Mummi, eiga samúð mína alla.

Blessuð sé minning Ásgeirs Elíassonar.

Sigurður Kári.