Frábær úrslit gegn Spánverjum.

Fyrir landsleikinn við Spánverja átti ég ekki von á því að íslenska landsliðið ætti mikla möguleika á stigi úr leiknum.  Auðvitað bar maður þá von í brjósti að íslenska landsliðið myndi sýna stjörnuleik og ná góðum úrslitum, en stig var fjarlægur draumur.

Það er ekki að ástæðulausu að bjartsýninni fyrir leikinn væri stillt í mjög mikið hóf, a.m.k. hjá mér.  Spánverjar hafa einfaldlega á að skipa einu af bestu landsliðum Evrópu.  Í okkar lið höfðu verið höggvin stór skörð, því menn á borð við Eið Smára Gudjohnsen og Brynjar Björn Gunnarsson gátu ekki leikið með liðinu í þessum leik.  Og í ofanálag hefur íslenska landsliðið ekki verið að sýna sínar bestu hliðar upp á síðkastið.

Engu að síður gekk maður vonsvikinn af Laugardalsvellinum í gærkveldi.  Ekki vegna þess að strákarnir okkar spiluðu illa, heldur vegna þess að þeir náðu ekki að vinna leikinn, sem var eitthvað sem fæstir, ef einhverjir, bjuggust við fyrir leik, því vorum hársbreidd frá því að sigra Spánverjana.

Mér fannst íslenska liðið spila afar vel í fyrri hálfleik með rok og rigningu í fangið.  Auðvitað hjálpaði það okkur mjög að leikstjórnandi Spánverja, Xabi Alonso, leikmaður Liverpool, var rekinn af velli fyrir fóskulegt og heimskulegt brot á Arnari Þór Viðarssyni.  En það verður hins vegar ekki af strákunum tekið að þeir léku sinn besta hálfleik í langan tíma.  Vörnin var þétt og skyndisóknirnar hættulegar.  Markið sem Emil Hallfreðsson skoraði var síðan eitt það besta sem íslenska liðið hefur skorað í langan tíma.  Undirbúningur marksins hjá Kristjáni Sigurðssyni, Grétari Rafni Steinssyni og Gunnari Heiðar Þorvaldssyni var frábær svo ekki sé minnst á gullsendingu Jóhannesar Karls Guðjónssonar.  Og afgreiðlan hjá Emil var fyrsta flokks.

Í seinni hálfleiknum lágum við í vörn, nánast allan tímann.  Íslenska liðið skapaði sér hins vegar góð marktækifæri í seinni hálfleik sem grátlegt var að skyldu ekki nýtast og því fór sem fór.  Það var alltaf viðbúið að Spánverjum tækist að skora mark úr þeim fjölmörgu og þungu sóknum sem þeir áttu í leiknum.

Sjálfur hefði ég viljað sjá íslenska liðið halda boltanum betur innan liðsins í seinni hálfleik og sækja grimmar á Spánverjana.  Ég hefði viljað sjá Eyjólf Sverrisson færa Emil framar á völlinn eða bæta við öðrum sóknarmanni til þess að setja meiri pressu á Spánverjana, enda voru þeir einum færri og urðu að sækja.  Við höfðum hins vegar engu að tapa því hefði maður viljað sjá íslenska liðið taka meiri áhættur í sóknarleiknum.

Hvað sem því líður er ljóst að úrslit leiksins og frammistaða íslenska liðsins var framar vonum.  Leikur liðsins var að mínu mati betur skipulagður en áður, baráttan meiri sem og viljinn til þess að sigra.

Vonandi mun íslenska landsliðið halda áfram á sömu braut á miðvikudaginn í leiknum gegn Norður-Írum.  Þann leik væri gaman að vinna.

Sigurður Kári.

Athugasemdir

[Skarfurinn, 10.9.2007 kl. 10:58]

Gleymirðu nokkuð því að Ísland var á heimavelli og einum fleiri í 70 mínútur af 90, það munar miklu að vera einum fleiri svona lengi og úr því sem komið var átti Ísland að vinna leikinn, en af hverju að pakka saman í vörn í s.h. ?