1. maí - baráttudagur verkalýðsins eða fjölskylduhátíð?

Í dag er 1. maí, baráttudagur verkalýðsins eins og hann hefur verið kallaður síðan ég man eftir mér.

Ég fór í bæinn í dag eins og ég hef gert síðan ég var smástrákur.  Hér á árum áður tók ég þátt í kröfugöngum á 1. maí með meðlimum úr fjölskyldu minni sem voru vinstrisinnaðari en ég kæri mig um að fara nánar út í á þessum vettvangi.  Ég skal gera þá játningu að þátttaka mín í þessum kröfugöngum helgaðist ekki af því að ég væri eldheitur þátttakandi í verkalýðsbaráttunni, vildi krefjast hærri launa, styttri vinnuviku eða lengri kaffitíma.  Á þeim tíma leit ég frekar á kröfugönguna á 1. maí sömu augum og skrúðgönguna 17. júní.  Ég var því afar lukkulegur með að geta skellt mér í skrúðgöngu a.m.k. tvisvar á ári.

Í dag fer ég í bæinn á 1. maí af öðrum ástæðum.  Mér finnst athyglisvert að heyra hvað forkólfar verkalýðshreyfingarinnar hafa að segja í eldmessum sínum, en hef ekki síður gaman að ræða við þátttakendur á útifundum um pólitík, ekki síst í aðdraganda kosninga.

Við sem munum eftir 1. maí eins og hann var sjáum að í dag er dagurinn ekki sama baráttusamkoman og hún var á árum áður.  Í dag einkennast hátíðarhöldin meira af því að um fjölskylduhátíð sé að ræða frekar en baráttufund fyrir bættum kjörum.  Og það sem meira er þá er baráttuandinn í verkalýðshreyfingunni ekki sá sami og hér áður fyrr.  Ögmundur Jónasson, formaður BSRB, kemst til dæmis ekki með tærnar þar sem afi minn heitinn og amma, sem bæði voru afar vinstrisinnaðir verkamenn, höfðu hælana þegar umræða um verkalýðs- og stéttabaráttu var annars vegar.

Gunnar Páll Pálsson, formaður VR, lýsir því ágætlega í viðtali við Morgunblaðið hvers vegna yfirbragð og eðli baráttudags verkalýðsins hefur breyst, en þar segir hann:

,,Kjör fólks eru einfaldlega betri en áður og fólk lítur á þetta sem frídag fremur en baráttudag.  Við sjáum að það eru ekki okkar félagsmenn sem koma niður á Ingólfstorg."

Ég er þeirrar skoðunar að lýsing Gunnars Páls sé rétt.  Sjálfur fór ég á fjölskylduskemmtanir víða um borgina sem Sjálfstæðisflokkurinn og aðrir áttu veg og vanda að.  Þar var fjöldinn allur af fólki sem naut þess að eyða deginum með sínum nánustu, án þess vera sýnilega að taka virkan þátt í stéttabaráttunni og hrópandi vígorð gegn auðvaldinu.  Fólk var einfaldlega að njóta lífsins.

Ég á mætti líka á útifundinn á Ingólfstorgi í dag.  Þar fór mest fyrir stjórnmálamönnum í atkvæðaleit, fólki sem gæddi sér á SS pylsum og candyflos, en auk þess voru þar afar áberandi hópar sem reyndu hvað þeir gátu að koma á framfæri boðskap sínum sem hafði ekkert með baráttuna fyrir betri kjörum að gera.  Þar blakti til dæmis fáni Palestínu og íslenskir erindrekar heimastjórnar Palestínu söfnuðu fé til styrktar henni.  Andstæðingar aðildar Íslands að Atlantshafsbandalaginu voru áberandi og einhverjir furðumenn sem kynntu sig sem 11. september hreyfinguna á Íslandi reyndu að sannfæra almenning um að árásirnar á Tvíburaturnana í New York hefðu átt sér stað með einhverjum allt öðrum hætti og af öðrum mönnum og samtökum en almennt er viðurkennt.

Fyrir mér virtust því hátíðarhöldin á Ingólfstorgi frekar vera vettvangur slíkra sérhagsmunahópa heldur en vettvangur hinna vinnandi stétta til þess að koma sjónarmiðum sínum á framfæri.

Hins vegar er engum blöðum um það að fletta að ástæðan fyrir því hversu mikil breyting hefur orðið á yfirbragði baráttudags verkalýðsins er sú að lífskjör á Íslandi hafa á síðasta rúma áratug batnað ævintýralega mikið.  Við búum einfaldlega í annars konar samfélagi nú en áður, samfélagi lífsgæða og velmegunar.  Og á meðan svo verður áfram heldur baráttudagur verkalýðsins á Íslandi áfram að þróast í þá átt að vera dagur fjölskyldunnar frekar en baráttudagur verkalýðsins.

Sigurður Kári.

Athugasemdir

[Auðun Gíslason, 1.5.2007 kl. 22:37]

Nú fékk ég skýringu á því hvað þú ert vænn drengur og góður í þér þrátt fyrir alveg arfavitlausar pólitískar skoðanir.  Þú ert af svona góðu fólki kominn, sem hefur innrætt þér manngæskuna í uppeldinu.  Viltu ekki fara að hlýða hjartanu og skipta um skoðanir.  Þessar passa bara einhvern veginn ekki.  Það er einsog að vera í mislitum sokkum...

[Ásdís Sigurðardóttir, 1.5.2007 kl. 23:28]

Velkomin á bloggið. Láttu bara alls ekki plata þig í vinstri vitleysuna, treysti því að þú gerir það ekki. :D:D

[Bjarni Kjartansson, 2.5.2007 kl. 13:31]

Ein baráttusamtök fyrir bættum kjörum almennra verkamanna er Sjálfstæðisflokkurinn, eins og hann var í mínu uppeldi.

Þar fóru menn, með báða færtur á jörðinni, vissu og viðurkenndu uppruna sinn, báru ekki kinnroða yfir því, að vera komnir úr flórnum eða slorinu í annann lið hið mesta.

Bætt kjör koma með bættum kjörum allrar þjóðarinnar en þó þannig, að menn haldist við í fermingarveislum fjölskyldu sinnar.  Ekki má það gerast hér, að lítt kúltiveraðir safni svo miklu Gulli, að geri þá að öpum, í besta skilningi þess orðs.

Stétt með stétt er enn það réttasta markmið þeirra sem bjóða sig til starfa fyrir alþjóð.  Það ætti að vera ritað yfir ræðustólnum á Alþingi með orðunum ,,Gjör rétt, þol ei órétt".

Síðan væri við hæfi, að meitla yfir inngöngudyr Alþingis, kröfuna um fullt fullveldi þjóðar yfir sínum auðlindum, til sjóvar og sveita.

Íslandi allt!! var heróp Ungmennahreyfingarinnar og hef ég gert það að mínu, fyrir mjög mörgum síðan.  Gekk í Heimdall bráðungur.

Miðbæjaríhaldið